Rollage yn Astyr - Original RPG

Asyrgal

1. Umiejętnośći:
+ mowa elficka
+ cichy chód
+ dobry wzrok
+ dobry słuch
+ urok osobisty
+ lekkość
+ widzenie w ciemnościach

2.Wady:
- pycha
- mała wytrzymałość na obrażenia
- przewrażliwienie na punkcie przyrody
- słabość do piękna

3. Premia do atrybutu:
+ zwinność

4.Opis:
Elfy wolą leśne obszary, gdzie za ścianą niedostępnych gęstwin zakładają całe miasta. Tam też czują się najlepiej, jednak nie rzadko można je spotkać w miastach i miasteczkach. Nie wiadomo do końca czy są śmiertelne, ponieważ po ukończeniu odpowiedniego wieku, doświadczone elfy, osiedlają się w jednym z leśnych królestw nie pokazując się już na oczy przedstawicielom innych ras. Wiadomo jednak, że rasa ta, starzeje się wolno, jeśli nie w ogóle.

Ponadto posiadają dobry wzrok i słuch. Dzięki swej gibkości i lekkości potrafią poruszać się nie wydając absolutnie najmniejszego odgłosu

Bardzo łatwo jest rozpoznać ich przedstawicieli, mimo że anatomicznie bardzo przypominają ludzi. Ich rysy są delikatne, podbródki szpiczaste i trójkątne, w ciemności natomiast ich źrenice rozszerzają się na całą szerokość oczu zapewniając widzenie w ciemności. Charakterystyczną dla efów rzeczą są wydłużone, szpiczaste uszy i delikatny głos.
Nieziemska elfia piękność jest mitem. W rzeczywistości można znaleźć ludzi którzy są od nich piękniejsi.

Elfy są jedną z najdłużej żyjących ras, dlatego zapewne uważają się za najmądrzejsze. Jest to powód ogromnej pychy i dumy. Elfy zwykle patrzą na innych lekceważąco i wyniośle.

Ponieważ przez całe wieki ich rasa chowała się głównie po lasach, ich ciała przystosowały się do zwinnego biegania po niepewnych gruntach i walki na odległość, dlatego ich wątłe ciała są niezmiernie podatne na obrażenia zadawane w walce en face.

Ponadto elfy są niezwykle wrażliwe jeśli temat sprowadza się do przyrody. Nie przepadają za wycinaniem drzew, a zatruwanie wód i zaśmiecanie łąk przyprawia je o dogłębny smutek jeśli nie o białą gorączkę.

Ostatnim punktem godnym uwagi jest ich wrażliwość na piękno, które urosło w ich kulturze do rangi bóstwa, nad którym można kontemplować godzinami, dlatego też elfy tak niechętnie zabijają pięknych wrogów, lub popadają w zadumę i zamyślenie nad pięknym widoczkiem co odwraca ich całkowitą uwagę od rzeczywistości.